David Hilbert

David Hilbert urodził się 23 stycznia 1862 roku w Królewcu (Königsberg) w Prusach (obecnie Kaliningrad, Rosja), a zmarł w 1943 roku. David Hilbert był jednym z najbardziej wpływowych matemaków końca 19-tego i początków 20-tego wieku. W roku 1884 Hilbert otrzymał doktorat na Uniwersytecie w Królewcu, gdzie przez następną dekadę był wykładowcą. W roku 1895 otrzymał profesurę na Uniwersytecie w Getyndze (Göttingen), gdzie pozostał aż do swojego przejścia na emeryturę w 1930 roku. Jego wczesne prace koncentrowały się na teorii niezmienników i twierdzeniu o skończonej podstawie. W roku 1900 na II Międzynarodowym Kongresie Matematyków w Paryżu Hilbert przedstawił swoją słynną listę 23 nierozwiązanych problemów, które stanowiły wyzwanie dla matematyków w XX wieku jako podstawowe zadania do rozwiązania. Jego praca nad równaniami całkowymi z 1909 roku zapoczątkowała badania w zakresie analizy funkcjonalnej i przestrzeni Hilberta oraz powstanie fizyki matematycznej. W 1915 roku Hilbert zaprosił Alberta Einsteina na wykład o ogólnej teorii względności w Getyndze, a później tego samego roku przedstawił swoją wersję równań ogólnej teorii względności. W swoim życiu Hilbert otrzymał wiele wyróżnień i nagród, w tym Nagrodę Bolyai w 1910 roku, a w roku 1928 został również wybrany członkiem Royal Society of London.