Władimir Aleksandrowicz Fok (Vladimir Fock) urodził się 22 grudnia 1898 w Sankt Petersburgu, Rosja, a zmarł 27 grudnia 1974 roku w Petersburgu.
Fok dokonał znaczącego wkładu w teorię kwantową i ogólną teorię względności. Zapisał się na Uniwersytet w Piotrogrodzie (dawniej St Petersburg) w 1916 roku, ale opuścił studia, aby służyć w armii podczas I wojny światowej. W 1918 roku wrócił na uniwersytet, który ukończył w 1922 roku i gdzie pozostał do końca swojej kariery. Fok otrzymał możliwość studiowania za granicą w Getyndze i Paryżu przez rok, kiedy otrzymał stypendium w 1927 roku. Po powrocie do Związku Radzieckiego kontynuował badania podstawowe w dziedzinie mechaniki kwantowej i ogólnej teorii względności, opracowując metodę Hartree-Focka ( obliczenia struktur atomów) w 1930 roku i formalizm Diraca-Focka-Podolskiego w elektrodynamice kwantowej w 1932 roku. Także w roku 1932 zostaje profesorem fizyki teoretycznej na Uniwersytecie w Leningradzie (dawniej Uniwersytecie Piotrogrodzkim) i publikuje pierwszy podręcznik fizyki kwantowej po rosyjsku, a także zostaje członkiem-korespondentem Akademii Nauk ZSRR. Jak wielu innych naukowców w tym kraju, Fok był kilkukrotnie aresztowany podczas Wielkiej Czystki w latach 1930-tych. Pomimo tego przez kilka kolejnych dekad kontynuuje swoje fundamentalne prace z fizyki teoretycznej. Do jego najważniejszych etapów kariery należał awans do pełnego członkostwa w Akademii Nauk ZSRR w 1939 roku oraz publikacja jego wpływowej monografii Teoria przestrzeni, czasu i grawitacji w 1955 roku.
