David Bohm

David Bohm urodził się 20 grudnia 1917 roku w Wilkes-Barre, Pennsylvania, Stany Zjednoczone, a zmarł 27 października 1992 roku w Londynie, Wielka Brytania. David Bohm był fizykiem teoretykiem specjalizującym się w mechanice kwantowej i jej interpretacji. Bohm uzyskał doktorat w 1943 roku na University of California w Berkeley, studiując pod kierunkiem J. Roberta Oppenheimera. Chociaż badania Bohma miały swój udział w Projekcie Manhattan to on sam ze względu na swoją działalność polityczną w Berkeley nie uzyskał certyfikaty bezpieczeństwa i nie mógł osobiście uczestniczyć w tym projekcie w Los Alamos. W roku 1946 Bohm zostaje zastępcą profesora w Princeton University, gdzie pracował wraz z Albertem Einsteinem i wniósł znaczący wkład do fizyki plazmy oraz fizyki ciała stałego. Napisał w tym czasie, na podstawie swoich wykładów, bardzo znany podręcznik Quantum Theory wydany w 1951 roku. Bohm stracił pracę w Princeton w roku 1951, po tym, jak odmówił zeznawania przeciwko swoim kolegom przed Komitetem ds. Działań Antymerykańskich. Został zmuszony do emigracji i pracował w Brazylii i Izraelu przed osiedleniem się na stałe w Wielkiej Brytanii w 1957 roku. Po stypendium badawczym na Uniwersytecie w Bristolu, Bohm został profesorem fizyki teoretycznej w Birkbeck College, University of London, gdzie pracował od 1961 do przejścia na emeryturę w 1987 roku. Wśród jego wielu odkryć i osiągnięć jest przewidzenie efektu Aharonova-Bohma, w którym na cząstkę wpływa pole elektromagnetyczne, nawet gdy przechodzi ona przez obszar, w którym siła tego pola jest znikoma. Opracował także interpretację ukrytych zmiennych mechaniki kwantowej, która rozszerzyła się na paradoks nazwany EPR od nazwisk Einsteina, Borisa Podolskiego i Nathana Rosena. Wkład Bohma w ukryte zmienne i nielokalność w mechanice kwantowej doprowadził do słynnej nierówności z 1964 roku podanej przez Johna Bella.