John Hasbrouck Van Vleck, urodzony 13 marca 1899 roku w Middletown, w stanie Connecticut, zmarł 27 października 1980 w Cambridge.
Na tamtejszym Wesleyan University pracował jego dziadek, astronom John Monroe Van Vleck, i jego ojciec, matematyk Edward Burr Van Vleck. Od roku 1906 mieszkał w Madison, gdzie jego ojciec objął stanowisko profesora na University of Wisconsin-Madison. Na tej uczelni w roku 1920 John van Vleck ukończył studia. W roku 1922 uzyskał stopień doktora na Harvardzie. Pracował na University of Minnesota, University of Wisconsin–Madison oraz na Harvardzie. Zajmował się kwantowymi podstawami magnetyzmu. Był jednym z autorów teorii pola krystalicznego.
Jego pierwszym obszarem zainteresowań było widmo optyczne, któremu poświęcił swoją pierwszą książkę Quantum Principles and Line Spectra, wydaną w roku 1926. W latach 1930-tych Van Vleck opracował teorię magnetyzmu opierającą się na mechanice kwantowej, a w roku 1932 opublikował swoją przełomową pracę The Theory of Electric and Magnetic Susceptibilities.
Van Vleck był jednym z pierwszych fizyków teoretyków którzy zastosowali mechanikę kwantową do zrozumienia elektrycznych i magnetycznych zachowań ciał stałych. Dzielił Nagrodę Nobla z fizyki w roku 1977 za fundamentalne badania teoretyczne struktury elektronowej układów magnetycznych i nieuporządkowanych z Nevillem Mottem i jednym ze swoich byłych studentów, Philipem Andersonem. W swoim wykładzie Noblowskim, Van Vleck powiedział: „Można jeszcze powiedzieć, że mechanika kwantowa jest kluczem do zrozumienia magnetyzmu. Kiedy wchodzi się do pierwszego pokoju z pomocą tego klucza nie są nieoczekiwane pokoje dalej, ale zawsze jest klucz główny, który otwiera każde drzwi.”
