Carlo Rubbia urodził się 31 marca 1934 roku w Gorycji (Gorizia), Włochy.
Carlo Rubbia, fizyk wysokich energii, jest współodkrywcą cząstek pola W i Z, za które w 1984 roku podzielił się Nagrodą Nobla w dziedzinie fizyki z Simonem van der Meerem.
Po szkole średniej studiował fizykę na Scuola Normale w Pizie, uzyskując dyplom za eksperymenty z promieniowaniem kosmicznym w 1957 roku u Marcello Conversiego. Rubbia uzyskał tytuł doktora w 1957 roku na Uniwersytecie w Pizie. Spędził rok na Columbia University i University of Rome, zanim przyjął posadę starszego fizyka w CERN-ie w 1962 roku. W 1970 roku został także profesorem fizyki na Uniwersytecie Harvarda. W Columbii Rubbia pracował przy synchrocyklotronie Nevis, przeprowadzając eksperymenty nad rozpadem i jądrowym wychwytywaniem mionów. To był pierwszy z serii eksperymentów dotyczących słabych interakcji, które Rubbia kontynuował w CERN. W 1976 roku zaproponował, aby super protonowy synchrotron CERN-u został przekształcony w zderzacz cząstek poprzez przyspieszanie protonów i antyprotonów w przeciwnych kierunkach; napisał o potencjale tego podejścia w artykule, która ukazał się w Physics Today z sierpnia 1980 roku. W wyniku zderzeń o wysokiej energii powstały pierwsze bozony W i Z, które Rubbia i współpracownicy byli w stanie wyizolować i rozpoznać w 1983 roku. Po otrzymaniu nagrody Nobla za swoje wysiłki, Rubbia był dyrektorem generalnym CERN w latach 1989-1993. Ostatnio zajmował się energią odnawialną i rozwojem nowych technologii, w tym wiatrowych i słonecznych.
