Linus Pauling urodził się 28 lutego 1901 roku w Portland, Oregon, USA, a zmarł na raka prostaty 19 sierpnia 1994 roku w Big Sur, Kalifornia, USA. Pauling był fizykochemikiem, zdobywcą dwóch samodzielnych Nagród Nobla.
Studia pierwszego stopnia ukończył w Oregon Agricultural College (obecnie Oregon State University), natomiast doktorat z chemii i fizyki matematycznej otrzymał na California Institute of Technology (Caltech). Pauling dążył do swego sukcesu, ucząc się wykorzystywania promieniowania rentgenowskiego i dyfrakcji elektronów do określenia struktury molekularnej i studiując mechanikę kwantową w Europie. W latach 30-stych XX wieku Pauling poczynił znaczne postępy w zrozumieniu wiązań chemicznych cząsteczek, przedstawił koncepcję hybrydyzacji typu bond-orbitalnego i rezonansu wiązań i opracował skalę elektroujemności. Jego książka z 1939 roku Natura wiązania chemicznego oraz struktura cząsteczek i kryształów zamyka jego wczesną twórczość. Pauling zainteresował się również biologią, analizując magnetyczne właściwości hemoglobiny i badając strukturę białek. W 1949 roku Pauling i współpracownicy zidentyfikowali defekt strukturalny hemoglobiny, który powodował anemię sierpowatą. Pauling został w 1954 roku nagrodzony Nagrodą Nobla z chemii „za swoje badania nad naturą wiązania chemicznego i jego zastosowaniem do wyjaśnienia struktury złożonych substancji.” W okresie powojennym Pauling stał się bardziej znany ze swojej aktywności pozanaukowej. On i jego żona, Ava Helen Pauling, zdecydowanie opowiadali się za zakazem testowania broni jądrowej w atmosferze i rozpowszechnili petycję, pod którą zebrali tysiące podpisów. Za swoje wysiłki Pauling otrzymał Pokojową Nagrodę Nobla w dniu 10 października 1963 roku, w dniu wejścia w życie Traktatu o ograniczonym zakazie prób nuklearnych. Pauling stał się również znany ze swojej promocji witamin, szczególnie witaminy C, ze względu na ich zdrowotne korzyści.
