Zjawisko Zeemana polega na rozszczepieniu linii widmowych emitowanych przez atomy znajdujące się w jednorodnym polu magnetycznym o indukcji B0. Rozróżniamy normalne i anomalne zjawisko Zeemana.
W przypadku normalnego zjawiska Zeemana, linia o częstości ω0 , którą emituje atom przy braku zewnętrznego pola magnetycznego, rozszczepia się na dwie albo trzy linie w zależności od tego, w jakim kierunku obserwujemy światło wychodzące w stosunku do kierunku pola magnetycznego. Jeżeli światło emitowane przez atomy obserwujemy w kierunku prostopadłym do wektora indukcji pola magnetycznego, to obserwujemy trzy linie o częstotliwościach: ω0 – Δω, ω0, ω0 + Δω. Jest to tzw. normalny tryplet Zeemana.
Anomalny efekt Zeemana jest przypadkiem ogólnym, który występuje wtedy, gdy przejścia promieniste zachodzą pomiędzy poziomami charakteryzującymi się różnymi wartościami czynnika Landego. Rozszczepienia poziomów energetycznych w polu magnetycznym komplikuje się. W tym przypadku nie pokrywają się częstości promieniowania emitowanego w wyniku różnych przejść, co zachodzi przy normalnym efekcie Zeemana. Dzięki temu liczba składowych struktury zeemanowskiej linii widmowych przy anomalnym efekcie jest większa od trzech.
