Giorgo Parisi urodził się 4 sierpnia 1948 roku w Rzymie, Włochy.
Jego ojciec i dziadek byli robotnikami budowlanymi i zachęcali potomka do kariery inżyniera. Ale młodego Parisiego pociągała abstrakcja, jaką znajdował w książkach popularnonaukowych i matematycznych. – Chciałem zostać naukowcem, bo wydawało mi się to trudne – wspomina. Był tylko rozdarty, czy studiować fizykę czy matematykę.
Wybrał fizykę na Uniwersytecie Rzymskim „La Sapienza”, ale taką, która wymagała również abstrakcyjnych metod matematycznych. Dyplom zrobił pod kierunkiem Nicoli Cabibbo, który zajmował się fizyką wysokich energii i był „najgenialniejszym teoretykiem w Rzymie w tamtym czasie”.
Po studiach przez 10 lat pracował w Laboratori Nazionali di Frascati pod Rzymem przy akceleratorze cząstek. W tym okresie przebywał na urlopie we Frascati na Uniwersytecie Columbia w Nowym Jorku (1973-1974), w Institute des Hautes Etudes Scientifiques (1976-1977) oraz w Ecole Normale Superieure w Paryżu (1977-1978).
Potem jednak zajął się mechaniką statystyczną i układami złożonymi. Został profesorem fizyki teoretycznej na Uniwersytecie Rzymskim „Tor Vergata”, a w 1992 roku wrócił na macierzysty Uniwersytet „La Sapienza”, gdzie pracuje do dziś. Dokonał przełomowych odkryć w wielu dziedzinach, w tym w fizyce cząstek elementarnych, mechanice statystycznej, teorii strun, biofizyce, a także projektowania komputerów.
Parisi około 1980 roku odkrył wzory ukryte w nieuporządkowanych, złożonych materiałach. Jego odkrycia należą do kluczowych w teorii układów złożonych. Pozwalają zrozumieć i opisać wiele różnych i pozornie całkowicie przypadkowych materiałów i zjawisk, nie tylko w fizyce, ale także w innych, bardzo różnych dziedzinach, takich jak matematyka, biologia, neuronauka i uczenie maszynowe.
Jego najbardziej znanym wkładem są równania ewolucji QCD dla gęstości partonów, uzyskane wraz z Guido Altarellim, znane jako równania Altarelli-Parisi lub DGLAP, dokładne rozwiązanie modelu szkieł spinowych Sherringtona-Kirkpatricka oraz równanie Kardara-Parisiego-Zhanga opisujące dynamikę skalowania rosnących interfejsów a także badania wirujących stad ptaków.
Otrzymał nagrodę Feltrinelliego w dziedzinie fizyki od Academia dei Lincei w 1986 roku, medal Boltzmanna w 1992 roku, nagrodę Italgas w roku 1993, medal i nagrodę Diraca w roku 1999, nagrodę premiera Włoch w roku 2002, nagrodę Enrico Fermiego w 2003 roku, nagrodę Danniego Heinemana w 2005 roku, nagrodę Nonino w 2005 roku i Nagrodę Galileusza w 2006 roku.
W 2021 roku otrzymał połowę Nagrody Nobla „za odkrycie wzajemnego oddziaływania nieporządku i fluktuacji w układach fizycznych od skali atomowej do planetarnej”.
