Rudolf Julius Emanuel Clausius urodził się 2 stycznia 1822 roku w Köslin, Prusy (obecnie Koszalin w Polsce) a zmarł 24 sierpnia 1888 roku w Bonn, Niemcy. Pochodził z wielodzietnej rodziny inteligenckiej, ojciec jego był dyrektorem w jednym z gimnazjów. W wieku 16 lat przeniósł się do Szczecina, by tam zdać maturę. Już wtedy jego zainteresowania budziła matematyka i przyroda. Młody Clausius był samotnikiem, ciekawym świata i praw nim rządzących. Po maturze rozpoczął studia na Uniwersytecie Berlińskim. który ukończył w 1844 roku. Doktorat otrzymał na Uniwersytecie w Halle w roku 1847 a trzy lata później został profesorem w Królewskiej Szkole Artylerii w Berlinie. W tym samym roku opublikował on swoją trzecią pracę dotyczącą teorii ciepła. Publikacja ta ukazała się w 79 woluminie czasopisma „Annalen der Physik” i nosiła tytuł O potędze poruszającej ciepła i o prawach które stąd można wyprowadzić dla nauki o cieple (w oryginale Uber die bewegende Kraft der Wärme). Praca ta stała się fundamentem rozwoju termodynamiki, zawierała bowiem to co dziś nazywamy drugim prawem termodynamiki, czyli stwierdzenie że „ciepło dąży do wyrównania różnic temperatur i dlatego przepływa zod ciał cieplejszych do chłodniejszych”. Clausius zastosował swoją wiedzę do analizowania sprawności silników parowych. W 1865 Clausius przekształca swoje prawo uwzględniając w nim nową koncepcję wielkości, którą nazwał entropią, jest to ilość energii cieplnej w układzie na jednostkę temperatury. Stwierdził on, że entropia układu zamkniętego zawsze będzie wzrastać. Dziś termodynamika jest używana nie tylko do analizy silników dużych i małych, ale także w celu zbadania obiektów w skali makro jak na przykład przyszłość wszechświata.
Zobacz też Towarzystwo Wieży Clausiusa
