Ogniwo galwaniczne ( elektrochemiczne) jest urządzeniem, w którym samorzutny przebieg reakcji chemicznej wytwarza prąd elektryczny. Składa się ono z dwóch elektrod, czyli elementów metalicznych (lub grafitowych) będących w kontakcie z elektrolitem. Układ, jaki tworzy elektroda wraz z roztworem, w którym jest zanurzona nazywamy półogniwem. Elektrodę, na której zachodzi redukcja nazywamy katodą, zaś elektrodę, na której zachodzi utlenianie nazywamy anodą. Normalny(standardowy) potencjał półogniwa (elektrody) E0 jest różnicą potencjałów między badaną elektrodą pracującą w warunkach standardowych a normalną elektrodą wodorową . Przez warunki standardowe rozumiemy temperaturę 25 °C, ciśnienie 1013 hPa i jednostkowe aktywności wszystkich substancji czynnych.
Jednym z najstarszych przykładów ogniwa galwanicznego jest ogniwo Volty. Składa się ono z miedzianej katody i cynkowej anody zanurzonych w roztworze siarczanu miedzi. Miedz wydziela się na katodzie, pobierając od niej elektrony, a cynk rozpuszcza się oddając elektrony do anody. O kierunku przebiegu reakcji decyduje fakt, że cynk ma niższy niż miedź potencjał elektrochemiczny. Różnica ta wynosi: UCu – UZn = 0.337 – (-0.763) = 1.1 eV, co odpowiada sile elektromotorycznej ogniwa.
Najpopularniejsze do niedawna, klasyczne „baterie” o napięciu USEM = 1,5 V były budowane w oparciu o konstrukcję ogniwa Leclanchégo złożonego z cynkowej anody i węglowej katody, wypełnionego elektrolitem zawierającym chlorek amonu NH4Cl, i tlenek manganu MnO2.
Obecnie bardzo popularne są tzw. baterie alkaliczne, w których reakcja
przebiega pomiędzy cynkiem, silnie alkalicznym wodorotlenkiem
potasu KOH i tlenkiem manganu MnO2.
