Werner Heisenberg urodził się 5 grudnia 1901 roku w Würzburgu, Niemcy a zmarł 1 lutego 1976 roku w Monachium, Niemcy. Studia na Uniwersytecie w Monachium rozpoczął w 1920 roku pod kierunkiem Arnolda Sommerfelda i Wilhema Wiena, a trzy lata później uzyskał doktorat. Heisenberg szybko wniósł swój wkład w rozkwit teorii mechaniki kwantowej. W 1926 roku napisał pracę wraz z Maxem Bornem i Pascualem Jordanem ( „O mechanice kwantowej II”), który jest uważany za podstawowy dokument dla współczesnej teorii kwantowej. W następnym roku wprowadził do fizyki swój najsłynniejszy wkład: zasadę nieoznaczoności Heisenberga. Wykazał on, że nie można równocześnie dokładnie zmierzyć położenie i pęd (a także niektóre inne pary zmiennych) cząstki. Ta praca doprowadziła do kopenhaskiej interpretacji mechaniki kwantowej, w której systemy fizyczne mające jednoznaczne właściwości dopiero po ich zmierzeniu (ich funkcja falowa „zapada się”). Heisenberg napisał również pierwszy artykuł przedstawiający zastosowanie mechaniki kwantowej do fizyki jądrowej. W roku 1932 otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie fizyki „za stworzenie mechaniki kwantowej”. Podczas II wojny światowej Heisenberg pomagał nazistom w ich wysiłkach wykorzystania energii jądrowej. Niektórzy historycy twierdzą, że Heisenberg celowo zatrzymał postęp tych badań; inni mówią, że on i jego zespół został po prostu zdeklasowany przez naukowców Projektu Manhattan. Po wojnie Heisenberg został dyrektorem Instytutu Fizyki im. Kaisera Wilhelma w Berlinie oraz przewodniczącym niemieckiej Rady Badań.
Losowo wybrane zdjęcia
