Interferometr Fabry’ego-Perota jest spektrometrem optycznym złożonym z dwóch płasko-równoległych zwierciadeł. Przyrząd został opracowany przez fizyków francuskich Charlesa Fabry’ego i A. Perota.
Najprostszy interferometr Fabry’ego-Perota składa się z dwóch płytek szklanych, ustawionych równolegle do siebie. Wewnętrzne powierzchnie płytek pokrywa się półprzepuszczalną warstwą srebra lub wielowarstwowymi dielektrykami. Odległość między zwierciadłami nazywana jest bazą interferometru, a przestrzeń tę wypełnia powietrze.
W interferometrze wykorzystywane jest zjawisko wielokrotnej interferencji. Promień świetlny dostający się do wnętrza układu ulega wielokrotnemu odbiciu od kolejnych płytek. Zwierciadła interferometru tworzą zatem rezonator optyczny o częstotliwościach rezonansowych:
ν = n c / 2L ,
gdzie: ν – częstotliwość rezonansowa, c – prędkość światła, L – długość bazy interferometru, n – liczba całkowita.
Na drodze d układa się całkowita wielokrotność połówek długości fali λ:
L = n λ / 2 .
