Erwin Schrödinger urodził się 12 czerwca 1887 roku w Wiedniu a zmarł 4 stycznia 1961 roku w Wiedniu, Austria. Schrödinger studiował fizykę na Uniwersytecie w Wiedniu. Po odbyciu służby w armii austriackiej podczas I wojny światowej, powrócił do swojej kariery fizyka, pracując jako asystent Maxa Wiena na Uniwersytecie w Jenie. W roku 1926 Schrödinger opublikował pierwszą ze swych czterech słynnych prac na temat mechaniki falowej w której wyprowadził równanie falowe dla układów niezależnych od czasu.
Jak wynika z tych artykułów, mechanika falowa rzuca światło na naturę, często sprzecznego z intuicją, świata kwantowego. Schrödinger ukuł termin splątania kwantowego dla dziwnego związku kwantowego pomiędzy splątanymi cząsteczkami i wymyślił myślowy eksperyment, w którym kot jest jednocześnie żywy i martwy. Schrödinger podzielił się z Paulem Dirackiem Nagrodą Nobla z fizyki za 1933 rok którą otrzymali za ich „odkrycia nowych wydajnych form teorii atomowej”. W późniejszych latach Schrödinger napisał kilka książek. Wśród najbardziej wpływowych była „Czym jest życie? Fizyczny aspekt życia komórki” (1944), w której zaproponował, że informacja genetyczna żywych organizmów jest przechowywana w aperiodycznym krysztale. Książka zainspirowała Francisa Cricka i Jamesa Watsona do szukania kryształu DNA.
