Pieter Zeeman urodził się 25 maja 1865 roku w Zonnemaire, Holandia, a zmarł 9 października 1943 roku w Amsterdamie, Holandia.
Zeeman studiował na Uniwersytecie w Leidzie z Kamerlinghiem Onnesem (który odkrył nadprzewodnictwo) i Hendrikiem Lorentzem. W roku 1896 Zeeman przeprowadził zasadniczy eksperyment w celu zbadania skutków przechodzenia światła przez pole magnetyczne. Stwierdził on, że linie widmowe sodu w płomieniu zostają poszerzone, a dokładniej podzielone na różne składniki, ze względu na magnetyzm. „Efekt Zeemana” potwierdził teorię Lorentza, który zaproponował, że poruszające się elektrony, które są pod wpływem pola magnetycznego, wytwarzają światło (teoria ta zostanie wkrótce potem ulepszona ze względu na wprowadzenie mechaniki kwantowej). Zeeman słusznie zaproponował, że jego technika pozwoli astronomom badać pola magnetyczne na Słońcu i innych gwiazdach. Zeeman studiował także w jaki sposób światło przechodzi przez materiały takie jak woda i potwierdził doświadczalnie zasadę równoważności Einsteina. Zeeman i Lorentz podzielili się w 1902 roku Nagrodą Nobla z fizyki.
