Antoine Henri Becquerel urodził się 15 grudnia 1852 w Paryżu, Francja a zmarł 25 sierpnia 1908 w Croisic, Francja. Henri Becquerel urodził się w rodzinie, która (włączając jego i jego syna) tworzyła cztery pokolenia naukowców. Jego dziad, Antoni Cezar Becquerel był odkrywcą zjawiska fotowoltaicznego, jego ojcem był Aleksander Edmund Becquerel.
Studiował nauki ścisłe na École Polytechnique oraz inżynierię na École Nationale des Ponts et Chaussées. W 1892 roku stał się trzecim z rodziny, który zajmował stanowisko profesora fizyki w Muséum National d’Histoire Naturelle. W 1894 roku został głównym inżynierem francuskiego ministerstwa dróg i mostów, a od roku 1895 także rektorem École Polytechnique. Zajmował się badaniem fluorescencji, magnetyzmu i polaryzacji światła. W 1896 roku Becquerel przez przypadek odkrył zjawisko radioaktywności, gdy badał fluorescencję rud uranu. Powtarzając eksperymenty, które przeprowadził Wilhelm Röntgen, zawinął fluorescencyjny minerał, będący rudą uranu, w materiał światłoczuły oraz czarny materiał nie przepuszczający światła. Zanim jednak zdjął czarną okrywę, by wystawić kliszę na światło fluorescencyjne, odkrył, że jest ona już całkowicie zaczerniona. Odkrycie to przyniosło mu Nagrodę Nobla z fizyki w 1903 roku, wspólnie z Piotrem Curie i Marią Skłodowską-Curie.
