Douglas Mawson urodził się 5 maja1882 roku w Shipley, Anglia a zmarł 14 października 1958 roku w Brighton, Australia.
Jego rodzina przeniosła się do Australii w pobliże Sydney w roku 1884. W roku 1903 Mawson wziął udział w swej pierwszej ekspedycji geologicznej, i został przodującym geologiem australijskim odkrywając m.in. minerał dawidyt, który zawiera uran.
W roku 1907 Mawson został mianowany fizykiem w antarktycznej ekspedycji Ernesta Shackletona. Mawson był członkiem zespołów które zmierzyły Mount Erebus i osiągnęły południowy biegun magnetyczny. Robert Falcon Scott zaprosił Mawsona do udziału w innej ekspedycji antarktycznej, ale Mawson odmówił i w roku 1911 sam zorganizował zorientowaną naukowo Austroazjatycką Ekspedycję Antarktyczną.
Po ustawieniu głównego obozu w Commonwealth Bay, zespół podzielił się i Mawson ruszył w kierunku wschodnim z Xavierem Mertz i Belgravem Ninnis. Po prawie 500 km podróży, Ninnis wpadł w szczelinę wraz z namiotem zespołu, sześcioma psami i niemal całą żywnością dla ludzi. Mertz zmarł w drodze powrotnej do obozu, prawdopodobnie z powodu ryzykownie wysokich dawek witaminy A zawartej w wątrobach psów do jakich jedzenia ludzie nie są przyzwyczajeni. Cudem sam Mawson przeżył i trzymał się swoich próbek naukowych i zapisów.
W ciągu najbliższych kilku dekad, Mawson zapisywał odkrycia naukowe wyprawy w 22 tomach i pisał pamiętnik. Historyk J. Gordon Hayes później napisał: „Wyprawa Sir Douglasa Mawsona, oceniana jako wielka zarówno za jej skalę jak i jej dokonania, była największym i najbardziej wytrawnym wyczynem, jaki kiedykolwiek maił miejsce na Antarktydzie„.
