Richard Phillips Feynman urodził się 11 maja 1918 roku w Nowym Jorku, USA a zmarł 15 lutego 1988 roku w Los Angeles, Kalifornia, USA. Pochodził z rodziny żydowskiej, był synem sprzedawcy Melville’a Arthura i Lucille Phillips. Miał również korzenie polskie i rosyjskie. Zainteresowanie naukami ścisłymi wyniósł z domu rodzinnego – ojciec zachęcał go do zadawania pytań i sięgania do istoty rzeczy. W roku 1939 ukończył Massachusetts Institute of Technology, a jego praca dyplomowa zawierała wyprowadzenie wzoru znanego obecnie jako twierdzenie Hellmanna-Feynmana. Następnie podjął na Uniwersytecie Princeton studia doktoranckie które ukończył w 1942 roku. Cieszący się już wówczas, mimo młodego wieku, opinią jednego ze znakomitszych fizyków teoretyków, Feynman został zaproszony do udziału w pracach przy konstrukcji amerykańskiej bomby jądrowej w laboratorium w Los Alamos (projekt Manhattan). Hans Bethe powierzył mu kierowanie zespołem obliczeniowym. Feynman był obecny podczas testu pierwszej bomby w lipcu 1945 roku. o wojnie kontynuował współpracę z Hansem Bethe w Cornell University. Tam rozwijał swoje całki po krzywej i wykreślne podejście do obliczania jak naładowane cząstki kwantowe zachowują się w polu elektromagnetycznym.
Feynman zajmował się wieloma zagadnieniami współczesnej fizyki, m.in. kwantową teorią pola, fizyką cząstek elementarnych, kwantową teorią grawitacji, nadprzewodnictwem. W roku 1958 podał ilościową teorię oddziaływań słabych (wspólnie z Murrayem Gell-Mannem), zaś w roku 1969 przedstawił model nukleonów złożonych z partonów 1969. Efektem jego rozważań nad ograniczeniami na moc obliczeniową komputerów jest koncepcja komputera kwantowego.
W 1965 otrzymał Nagrodę Nobla – wspólnie z Japończykiem Shin’ichirō Tomonagą i Amerykaninem Julianem Schwingerem – za stworzenie relatywistycznej elektrodynamiki kwantowej. Feynman wynalazł metodę upraszczania obliczeń przy rozwiązywaniu zagadnień oddziaływania cząstek, przez rysowanie diagramów obrazujących proces (tzw. diagramy Feynmana 1948) i przypisywanie im odpowiednich wyrażeń matematycznych. Metoda ta wkrótce stała się jednym z podstawowych narzędzi w badaniach cząstek elementarnych.
