Zjawisko polegające na zaniku oporu elektrycznego metalu poniżej temperatury TS (dla atomów obojętnych elektrycznie analogiczne zjawisko przyjmuje postać nadciekłości, tj. przepływu bez tarcia wewnętrznego). Charakterystycznym zjawiskiem jest efekt Meissnera, polegający na usuwaniu pola magnetycznego z nadprzewodnika, poza cienką warstwą powierzchniową materiału o głębokości λ. Teorią dającą poprawny opis nadprzewodników, takich jak Pb, Sn, In, Hg, jest teoria BCS (Bardeena-Coopera-Schrieffera). Nadprzewodniki dzielą się na I i II rodzaju. Te drugie charakteryzują się tym, że powyżej krytycznego pola magnetycznego (HC1) pole magnetyczne może wnikać do objętości nadprzewodnika w postaci nici (tzw. worteksów), z których każda niesie ze sobą kwant strumienia magnetycznego Φ0 = h/2|e|. Te nici tworzą sieć Abrikosowa w przedziale pól HC1 < Ha < HC2; powyżej HC2 stan nadprzewodzący jest niszczony. Prosty opis stanu nad-przewodzącego, kwantowania strumienia magnetycznego i zjawisk Josephsona uzyskuje się za pomocą pojęcia makroskopowej funkcji falowej, wprowadzonej przez Ginzburga i Landaua.
