Horst Störmer urodził się 6 kwietnia 1949 roku we Frankfurcie nad Menem, Niemcy. W szkole celował w matematyce i naukach ścisłych, ale po prostu ocierał się o zajęcia z języka niemieckiego, angielskiego i francuskiego. Stracił połowę swojego prawego kciuka, gdy rakieta nad którą pracował eksplodowała mu w ręku. Störmer uzyskał doktorat z fizyki na Uniwersytecie w Stuttgarcie w Niemczech, a następnie dołączył do Bell Laboratories w New Jersey, USA.
W roku 1982 Störmer i jego kolega Daniel Tsui badali zjawisko zwane efektem Halla w półprzewodnikach znajdujących się ekstremalnie niskich temperaturach i wystawionych na działanie silnego pola magnetycznego. Ku zaskoczeniu naukowców, pomiary prądu wykazały, że został on złożony z ułamkowych jednostek ładunku elektronu. W następnym roku Robert Laughlin wyjaśnił ten dziwny fenomen: półprzewodnik przekształcił się w kwantową ciecz składającą się z „kwazicząstek” powstałych w wyniku oddziaływań elektronów. Störmer, Tsui i Laughlin otrzymali wspólne Nagrodę Nobla w dziedzinie fizyki w 1998 roku za odkrycie i wyjaśnienie tego, co obecnie się nazywa ułamkowym efektem kwantowym Halla.
