Henry Peter Emerson to pionier i badacz fotografii, którą studiował jako naukę równolegle z fizyką i chemią. Na swoich zdjęciach starał się przedstawić obrazy tak, jak widzi je ludzkie oko. W 1885 roku ukończył medycynę i uczestniczył w założeniu Camera Club of London, a już rok później został wybrany do rady prestiżowego Towarzystwa Fotograficznego. W tym samym roku opublikował swój pierwszy album czterdziestu fotografii zainspirowanych francuskim malarstwem naturalistycznym. Wtedy też ostatecznie zrezygnował z kariery chirurga na rzecz fotografii i pisarstwa.
Gdy w 1886 roku wygłaszał jeden ze swoich pierwszych wykładów, Emerson mówił z naukowego punktu widzenia o fotografii jako o sztuce obrazowania. Już wtedy utrzymywał, że fotografia winna naśladować ludzkie oko. Fascynacja naturalizmem i jak najbardziej ostrymi zdjęciami wkrótce ustąpiła miejsca przekonaniu, że oko ludzkie bynajmniej nie postrzega wszystkiego w równie ostry i wyraźny sposób, lecz wręcz przeciwnie – subiektywnie selekcjonuje tylko to, na czym akurat skupia wzrok. Zainteresowany współczesnymi teoriami optycznymi Emerson starał się przenieść tę obserwację na swój sposób fotografowania. I chociaż nie był do końca zadowolony z uzyskiwanych efektów rozmytej ostrości, to przez kolejne lata nadal poszukiwał jak najwierniejszego sposobu odwzorowania w fotografii specyfiki ludzkiego postrzegania świata.
Po publikacji w 1889 roku kontrowersyjnej i opiniotwórczej zarazem książki „Naturalistic Photography for Students of the Art” niejednokrotnie ścierał się ze zwolennikami artystycznych fotomontaży spod znaku Rejlandera czy Robinsona. Przez pewien czas miał na pieńku z całym wiktoriańskim establishmentem fotograficznym. Emerson postulował uprawianie fotografii jako sztuki samej w sobie, bez konieczności naśladowania malarstwa i rysunku. Krytykował też powszechne wówczas użycie retuszu. Jego fotografia bazuje na pojedynczym nieraz ujęciu danego tematu, gdzie odbitka pochodzi wprost z negatywu bez żadnych artystycznych sztuczek w ciemni. Przewidywania Emersona na temat rozwoju fotografii XX wieku sprawdziły się – natomiast zarówno Rejlander, jak i Robinson byliby przypuszczalnie zachwyceni możliwościami fotografii cyfrowej i programów do obróbki zdjęć.
