John Bardeen (urodził się 23 maja 1908 w Madison w stanie Wisconsin (USA), zmarł 30 stycznia 1991 w Bostonie) – amerykański fizyk i inżynier elektryk. Jest jedyną osobą, która dwukrotnie otrzymała Nagrodę Nobla w dziedzinie fizyki.
Bardeen otrzymał w roku 1928 stopień BSc z elektrotechniki na University of Wisconsin–Madison. W czasi studiów zrealizował wszystkie przedmiotu z matematyki i fizyki które go interesowały, co wydłużyło jego studia o rok, ale pozwoliło mu przygotować pracę magisterską z elektrotechniki i ukończyć w roku 1929 studia magisterskie z elektrotechniki na Uniwersytecie Wisconsin.
Bardeen stayed on for some time at Wisconsin furthering his studies, but he eventually went to work for Gulf Research Laboratories, the research arm of the Gulf Oil Corporation, based in Pittsburgh. W latach 1930 – 1933, Bardeen pracuje tam jako geofizyk nad opracowaniem metod interpretacji pomiarów geomagnetycznych i grawitacyjnych.
Bardeen studied both mathematics and physics as a graduate student, ending up writing his thesis on a problem in solid-state physics, under physicist Eugene Wigner. Before completing his thesis, he was offered a position as Junior Fellow of the Society of Fellows at Harvard University in 1935. He spent the next three years there, from 1935 to 1938, working with to-be Nobel laureates in physics John Hasbrouck van Vleck and Percy Williams Bridgman on problems in cohesion and electrical conduction in metals, and also did some work on level density of nuclei. He received his Ph.D. in mathematical physics from Princeton in 1936.
W 1945 roku John Bardeen rozpoczyna pracę w Bell Labs. Bardeenzostaje członkiem grupy Fizyki Ciała Stałego kierowanej przez fizyka Williama Shockleya i chemika Stanleya Morgana.
W roku 1956 po raz pierwszy otrzymał Nagrodę Nobla wspólnie z Williamem Shockleyem i Walterem Brattainem, za badania półprzewodników i wynalezienie tranzystora.
Po raz drugi został uhonorowany tą nagrodą w roku 1972, wraz z Leonem Cooperem i Robertem Schriefferem. Nagrodzono sformułowanie teorii nadprzewodnictwa, nazwanej później teorią BCS od inicjałów ich nazwisk.
