| Wprowadzenie | Historia | Teoria 1 | Teoria 2 | Źródła błędów | Przemiany fazowe | Literatura |
Lasery, ze względu na niezwykłe właściwości emitowanego przez nie promieniowania elektromagnetycznego [1-2], coraz częściej stosuje się w do bezkontaktowych i nieniszczących badań różnych własności materii. Przykładem mogą tu być różne metody mikroskopii laserowej [3], czy też Laserowa Metoda Impulsowa. Metoda ta (w skrócie określana jako LFM – z ang. Laser Flash Method, nazywana też laserową techniką impulsową – Laser Pulse Technique ) jest prostą, dynamiczną (impulsową) metodą wyznaczania trzech parametrów termofizycznych materiałów: współczynnika dyfuzyjności cieplnej (czyli współczynnika wyrównywania temperatury), współczynnika przewodnictwa cieplnego oraz ciepła właściwego.
Biorąc pod uwagę sposób transportu ciepła rozróżniamy klasyczną „osiową” metodę impulsową ALFM (z jednowymiarowym przepływem ciepła wzdłuż głębokości materiału), „radialną” metodę impulsową RLFM (z dwuwymiarowym transportem ciepła) oraz metodę odwróconej fali cieplnej (gdzie rejestracja zmian pola temperatury odbywa się na powierzchni naświetlanej impulsem lasera). W dalszych rozważaniach zajmiemy się tylko metodą ALFM, która jest częściej stosowana.
Przykłady zastosowań Laserowej Metody Impulsowej można znaleźć w pracy [27] i cytowanej tam literaturze. Zakres wartości współczynnika wyrównywania temperatury a i klasy materiałów badanych za jej pomocą można zobaczyć na poniższym rysunku:
