Georg Simon Ohm (urodził się 16 marca 1789 w Erlangen (Niemcy), zmarł 6 lipca 1854 w Monachium), matematyk niemiecki, profesor politechniki w Norymberdze w latach 1833-1849 i uniwersytetu w Monachium po roku 1849.
Jego ojciec Johann Wolfgang Ohm był prostym ślusarzem, który samodzielnie studiował matematykę. Swoim zainteresowaniem tym przedmiotem skutecznie zaraził swych synów. W 16 roku życia rozpoczął studia w zakresie matematyki i fizyki. Po dwuletniej nauce przerwał studia i rozpoczął pracę nauczyciela.
Georg Simon Ohm w 1811 roku uzyskał doktorat z matematyki na uniwersytecie w Erlangen.
Nauczyciel matematyki w jezuickim gimnazjum w Kolonii, gdzie zainteresował się fizyką i wykonał eksperymenty, które potem uczyniły go sławnym. Napisał prace głównie z zakresu elektryczności i akustyki. W pracy opublikowanej w 1825 roku podał wyniki badania przewodzenia prądu z galwanicznej baterii Volty przez druty różnej długości. Miarą prądu było wychylenie igły magnetycznej umieszczonej obok drutu. Jednak na jego nieszczęście prawo swoje opisał używając logarytmów, co spowodowało falę krytyki w jego kierunku. Nie zmieniła sytuacji kolejna praca Ohma z 1826 roku, w której podał streszczenie swych wyników w postaci znanej obecnie jako prawo Ohma opisujące związek pomiędzy natężeniem prądu elektrycznego a napięciem elektrycznym. Badał nagrzewanie się przewodników przy przepływie prądu elektrycznego, stwierdził, że ogrzane metalowe przewodniki stawiają większy opór prądowi, natomiast w przypadku cieczy przewodzące prąd ogrzanie powoduje zmniejszenie oporu. Obok prac badawczych z dziedziny elektryczności, Ohm zajmował się także zagadnieniami akustyki (akustyczne prawo Ohma) i interferencji światła. W 1842 r. nadano mu tytułu członka Pruskiej Akademii Nauk w Berlinie oraz przyznano medal Londyńskiego Towarzystwa Królewskiego.
Znalazł zależność oporu od formy geometrycznej przewodnika. W 1843 stwierdził, że najprostsze wrażenie słuchowe jest wywołane drganiami harmonicznymi. Jego prace, pisane skomplikowanym matematycznym językiem, długo nie były uznawane przez współczesnych mu fizyków.
Na jego cześć jednostce oporu elektrycznego nadano nazwę om.
Zobacz także:
http://www-history.mcs.st-andrews.ac.uk/history/Biographies/Ohm.html
