Michael Faraday urodził się 22 września 1791 roku w Newington Butts (obecnie część Londynu), Wielka Brytania a zmarł 25 sierpnia 1867 roku w Hampton Court, Molesey, Wielka Brytania. Faraday to wybitny fizyk i chemik angielski, profesor Instytutu Królewskiego i Uniwersytetu w Oksfordzie, członek Royal Society, w młodości asystent H.B. Davy’ego. Uważany jest za jednego z największych angielskich badaczy – eksperymentatorów.
Przeprowadził pionierskie prace nad stalami stopowymi i szkłem optycznym. Cechowały go wyjątkowe zdolności i intuicja w prowadzeniu badań doświadczalnych. W roku 1832 odkrył, że przepływ prądu elektrycznego może zostać wywołany przez pole magnetyczne. Zjawisko to nosi nazwę indukcji elektromagnetycznej. W 1835 roku odkrył zjawisko samoindukcji. Skonstruował pierwszy model silnika elektrycznego. Badał diamagnetyzm i odkrył paramagnetyzm. Odkrył zjawisko Faradaya, czyli skręcanie płaszczyzny polaryzacji światła spolaryzowanego przez substancje optycznie nieaktywne, po umieszczeniu ich w polu magnetycznym o liniach sił równoległych do kierunku przechodzącej wiązki świetlnej.
Był twórcą prostej metody skraplania gazów (skroplił chlor, siarkowodór, tlenek siarki, chlorowodór, tlenek węgla, amoniak), wydzielił benzen (z gazu świetlnego, 1825), naftalen, heksachloroetan (1821), koloidalne złoto (1857). Stwierdził katalityczne działanie światła w reakcjach fluorowców na węglowodory. Odkrył prawa elektrolizy (1833–1834) i wprowadził obecnie obowiązującą nomenklaturę dla opisu tego zjawiska.
Losowo wybrane zdjęcia
