Harold Clayton Urey urodził się 29 kwietnia 1893 roku w Walkerton, Indiana, Stany Zjednoczone, a zmarł 5 stycznia 1981 roku w La Jolla, Kalifornia, Stany Zjednoczone.
Urey był chemikiem fizycznym, który odkrył deuter, uczestniczył w Projekcie Manhattan i był głównym zwolennikiem wczesnego amerykańskiego programu kosmicznego. Jego odkrycie izotopu wodoru deuteru w 1931 roku zostało nagrodzone trzy lata później Nagrodą Nobla w dziedzinie chemii.
Po uzyskaniu doktoratu w 1923 roku zdobył stupendium Fundacji Amerykańsko-Skandynawskiej co umożliwiło mu prowadzenie w latach 1923–1924 badań wspólnie z Nielsem Bohrem, następnie w latach 1924-1929 wykładał w Uniwersytecie Johna Hopkinsa w Baltimore. W 1933 r. Urey założył i został pierwszym redaktorem Journal of Chemical Physics. Podczas II wojny światowej Urey uczestniczył w Projekcie Manhattan, dla którego pracował nad oddzieleniem uranu-235 od uranu-238, co było konieczne do budowy bomby atomowej. Rozczarowany wojskowymi zastosowaniami swoich badań, Urey zakończył wojnę w Instytucie Badań Jądrowych na Uniwersytecie w Chicago, gdzie zainteresował się pochodzeniem Układu Słonecznego. Jego książka The Planets: Their Origin and Development z 1952 roku zapoczątkowała nowoczesną naukę kosmologii chemicznej. Przeprowadził także słynny eksperyment z chemikiem Stanleyem Millerem, który pokazał, jak proste związki we wczesnej atmosferze Ziemi, po wystawieniu na działanie elektryczności i wody, mogły tworzyć aminokwasy i inne biomolekuły. Po przejściu na emeryturę w 1958 roku, Urey został profesorem w University of California w San Diego, gdzie kontynuował badania w dziedzinie nauk planetarnych i pracował, aby przekonać nowo utworzoną NASA do podjęcia programu Apollo eksploracji Księżyca.
