Rolf Landauer urodził się 4 lutego 1927 roku w rodzinie żydowskiej w Stuttgarcie, Niemcy a zmarł na raka 28 kwitnia 1999 roku w Briarcliff Manor, Nowy Jork, Stany Zjednoczone,
Rolf Landauer był pionierem w dziedzinie fizyki przetwarzania informacji. W 1938 roku, jako chłopiec wyemigrował wraz z rodziną do Stanów Zjednoczonych, aby uniknąć prześladowań nazistowskich. Landauer uczęszczał na Uniwersytet Harvarda, zdobywając tytuł licencjata w 1945 roku. Po krótkim pobycie w Marynarce Wojennej USA Landauer powrócił na Harvard, kończąc doktorat z fizyki w 1950 roku. W 1952 roku Landauer dołączył do personelu badawczego IBM, gdzie pozostał do końca jego kariery. Jego wczesne prace koncentrowały się na takich tematach, jak materiały ferroelektryczne i półprzewodniki. W 1957 roku opracował wzór, który opisuje przewodnictwo elektryczne systemu w przypadku występowania rozpraszania, za co później otrzymał nagrodę Olivera E. Buckleya Amerykańskiego Towarzystwa Fizycznego w dziedzinie fizyki fazy skondensowanej. W 1962 roku Landauer został dyrektorem działu nauk o ciele stałym IBM. Opracował między innymi półprzewodnikowy laser ze wstrzykiwaniem ładunków i zbadał technologię półprzewodników z tlenku metalu. W 1965 roku został asystentem dyrektora ds. badań. Landauer wniósł istotny wkład w wiele dziedzin, w tym przewodnictwo, fizykę obliczeń, rozpraszanie energii w operacjach logicznych oraz czas przejścia podczas tunelowania cząstek przez barierę potencjału. Zasłynął wykazaniem, że wymazanie nawet niewielkiej ilości informacji wymaga kosztów termodynamicznych, podczas gdy zapisanie informacji ich nie wymaga. Zasada Landauera wykazała, że informacja jest fizyczna i miała kluczowe znaczenie dla rozwiązania paradoksu demona Maxwella.
