Harriet Brooks (po mężu Pitcher) urodziła się 2 lipca 1876 roku w Exeter, Kanada, a zmarła 17 kwietnia 1933 roku w Montrealu, Kanada.
Harriet Brooks była pionierką fizyki jądrowej, która dokonała ważnych odkryć dotyczących radioaktywności. Brooks uzyskała licencjat z matematyki i nauk ścisłych na Uniwersytecie McGill w Montrealu. Pozostała w McGill, aby zostać pierwszą uczennicą Ernesta Rutherforda, uzyskując tytuł magistra w 1901 roku. Po pracy z J. J. Thomsonem na Uniwersytecie w Cambridge, wróciła do McGill, by zostać asystentem badawczym Rutherforda. Badania Brooks koncentrowały się na wyjaśnieniu natury radioaktywności i materiałów radioaktywnych. Odkryła zjawisko kwantowe odrzutu atomowego i jako jedna z pierwszych rozpoznała, że jedna z cząstek emitowanych przez tor nie jest promieniowaniem alfa, beta lub gamma, ale radioaktywnym pierwiastkiem radonem. Początkowo Brooks podążał standardową ścieżką kariery akademickiej fizyka: zrobiła odpowiednik stażu po doktoracie (u Marii Skłodowskiej-Curie w Paryżu), a w 1904 roku rozpoczęła pracę na wydziale uniwersytetu Barnarda w Nowym Jorku. Ale kiedy zaręczyła się, dziekan Barnarda nalegał, aby zrezygnowała z pracy dla „dobra Kolegium i godności miejsca kobiety w domu”. W liście z rezygnacją napisała: „Myślę, że to jest obowiązek, który zawdzięczam mojemu zawodowi zawodowi i mojej płci, aby pokazać, że kobieta ma prawo do wykonywania zawodu i nie może być skazana na porzucenie go tylko dlatego, że wychodzi za mąż. Nie mogę sobie wyobrazić, jak kolegia kobiece, zapraszając i zachęcając kobiety do podejmowania nauki zawodu mogą być słusznie zakładane i utrzymywane przy zachowaniu takiej zasady”. Brooks zerwała zaręczyny i przeniosła się do Paryża w 1906 roku, aby pracować przez rok w Instytucie Curie, wróciła do Kanady rok później, wyszła za mąż i opuściła fizykę.
