Kai Manne Börje Siegbahn urodził się 20 kwietnia 1918 in roku w Lund, Szwecja, a zmarł na atak serca 20 lipca 2007 roku.
Kai Siegbahn był laureatem Nagrody Nobla w dziedzinie fizyki, znanym ze swojego wkładu w rozwój wysokorozdzielczej spektroskopii elektronowej. Jego ojciec, Manne Siegbahn, był szefem katedry fizyki na Uniwersytecie w Uppsali i laureatem Nagrody Nobla w 1924 roku. Kai uzyskał tytuł doktora fizyki na Uniwersytecie w Sztokholmie w 1944 roku. Przez następną dekadę przebywał w Sztokholmie, pracując najpierw jako naukowiec w Nobel Institute for Physics, a następnie jako profesor fizyki w Royal Institute of Technology. W 1954 roku objął katedrę fizyki, którą poprzednio zajmował jego ojciec na Uniwersytecie w Uppsali. Głównym wkładem Siegbahna było opracowanie i udoskonalenie techniki spektroskopii elektronowej, stosowanej do badania chemii powierzchni metali i innych materiałów poprzez bombardowanie ich promieniami rentgenowskimi i badanie emitowanych przez nie elektronów. Technika ta znalazła wiele zastosowań przemysłowych, takich jak określanie korozji metali, analizowanie powierzchni katalizatorów w rafinacji ropy naftowej oraz identyfikowanie zanieczyszczeń w obwodach elektrycznych. Za tę pracę Siegbahn podzielił się nagrodą Nobla z fizyki z 1981 roku z amerykańskimi naukowcami Arthurem Schawlowem i Nicolaasem Bloembergenem. Siegbahn napisał i zredagował kilka książek, w tym klasyczny podręcznik Alpha-, Beta- i Gamma-Ray Spectroscopy (1965).
